UPDATE / NIEUWE TATTOO

Ik ben blij! Mijn arm is namelijk twee aanwinstjes rijker. Onder het mom van: "het leven gaat niet altijd over rozen, maar kamillebloemen met lavendeltakjes zijn ook hartstikke mooi!" liet ik dit kruidige bosje op mijn lichaam vereeuwigen. Dat was niet genoeg, want diezelfde dag kwam daaronder ook een paperplane te staan. Dit ging natuurlijk niet helemaal zonder reden, want wat heb ik een bizar jaar achter de rug (of eigenlijk is dat jaar nog steeds in volle gang). Ik heb 2019 inmiddels officieel bestempeld als terrorjaar. Ha! Hieronder een korte sfeerimpressie van het afgelopen jaar en over hoe het toch ook allemaal weer goed kwam.

Het jaar begon gelijk goed: in januari heb ik een ongeluk gehad. Door een lelijke val op mijn knie bleek dat ik geopereerd moest worden. Een operatie die uiteindelijk drie maanden revalidatie heeft gekost. In de maanden die daarop volgde gebeurde er een heleboel vervelende dingen op het gebied van mijn gezondheid. Een kleine greep uit m'n dossier: ik kreeg meerdere kaakontstekingen, het Syndroom van Tietze (een chronische ontsteking in de kraakbeenverbindingen van het borstbeen en de ribben) werd geconstateerd, ik had meerdere blaasontstekingen, een paar oogontstekingen een neusslijmvliesontsteking en als klapper op de vuurpijl kreeg ik ook een ontsteking in mijn schedelbot (wat ook een operatie tot gevolg had). Ik speelde het halve ziekenhuis (incl. apotheek) uit en ik was een graag geziene gast bij mijn zorgverzekering. Recentelijk heb ik de uitslag van mijn knieoperatie gehad en ik moet er misschien nog een keer aan geopereerd worden (bidden jullie mee tot de kniegoden dat ik een goede uitslag krijg?). Yep, je begrijpt, 2019 is niet helemaal mijn jaar.

Tijdens die drie maanden revalidatie heb ik een persoonlijk dieptepuntje bereikt. Ik denk dat ik me nooit eerder in mijn leven zo machteloos, intens gefrustreerd, verdrietig en richtingsloos heb gevoeld. Ik probeerde er wat van te maken: keek dagenlang leerzame docu's, bracht tijd door met mijn revalidatiearts, verslond boeken met mijn leven, maakte to-do lijstjes (veel lijstjes), schreef schriften vol verhalen en ik deed een thuisstudie. Heb zelfs nog overwogen om me in te schrijven voor rolstoeldansen ;) Toch kwamen de muren op me af en had ik het idee dat ik niet volledig meedeed in de maatschappij. Mijn knie zat immers fulltime in een strekspalk en zelfs de kleinste dingen waren onmogelijk. Ik ging van een zelfstandige 25-jarige naar een volledig afhankelijke bejaarde. Wat een langzame bedoeling! Tegelijkertijd voelde ik me ontzettend dankbaar: ik kreeg hulp uit alle hoeken van het land en letterlijk iedere dag kwamen er vrienden of collega's over de vloer om boodschappen te doen, te koken, schoon te maken of om me gewoon even gezelschap te houden. De buurvrouw vroeg zich af wat er allemaal gaande was, want dagelijks stond de pakketbezorger voor de deur met ballonnen, fruitmanden en de liefste kaartjes (en ik was natuurlijk nooit snel genoeg bij de voordeur met dat been).

Het afgelopen jaar leerde ik dankbaar zijn, maar bovenal leerde ik dat je gezondheid nooit voor lief mag nemen. Maar ook: wat er ook gebeurt, het komt altijd weer goed. Na regen komt zonneschijn! Om deze levensles niet zomaar te vergeten liet ik de twee bloemen zetten die bekend staan om hun geneeskrachtige, rustgevende, opbeurende en pijnstillende werkingen. Daarnaast schijnt het zo te zijn dat lavendel beschermd tegen negatieve krachten (#need). Het papierenvliegtuigje heb ik met een hele goede vriendin laten zetten en staat voor loslaten, laten gaan. En natuurlijk voor de liefde om te reizen!

Ik vond het best spannend dit verhaal online te gooien, het is immers veel leuker om over gezellige dingen te schrijven. Tegelijkertijd wil ik laten zien dat het leven dus écht niet altijd over rozen gaat. Zo. Dan is het nu tijd om op de toekomst en al haar zonneschijn te focussen!

Tattoo by / VICTOR PRIK

THE END