IK GING OP RETRAITE IN EEN KLOOSTER EN DIT IS WAT ER GEBEURDE...

Afgelopen december heb ik afgevinkt wat me al een tijdje interessant leek: op retraite in een klooster. De grote "waarom niet?!" spookte door mijn hoofd nadat een vriendin mij over haar ervaring in een stilteklooster vertelde. 'Bezinning', 'rust' en 'jezelf vinden' klinken ten slotte als prachtige uitkomsten van een weekendje weg. Dus daar ging ik, met mijn rugzakje richting de Onze-Lieve-Vrouweabdij in Oosterhout. Spoiler alert: dit was een héle bijzondere ervaring en waarschijnlijk niet op de manier die je zou verwachten... 

Zenuwachtig of ik wel mijn meest comfortabele kleren had ingepakt, benieuwd of we wel genoeg te eten zouden krijgen en of onze bedden wel comfortabel zouden slapen, liepen we de ruime binnenplaats van de abdij op. Na een warm welkom van de zuster en een kop thee te hebben bemachtigd, installeerde ik mij verwachtingsvol met pen en papier op mijn krakerige bed. De retraite was begonnen! 

Maar wat ons vervolgens te wachten stond was een programma dat van uur tot uur was ingevuld: je begint de dag om 06.00 's morgens om te bidden, vervolgens eet je in stilte een broodmaaltijd, na het ontbijt word je opnieuw bij het gebed verwacht, na dit gebed is er warm eten en met een gevuld buikje mag je opnieuw in de kerk verschijnen voor het gebed. Na dit gebed wordt er gewerkt aan de relatie tot Maria, om vervolgens een gebed van twee uur in te gaan. Dan volgt er opnieuw een broodmaaltijd en in de avond wordt gezamenlijk de dag afgesloten met (jawel) een gebed. Na die tijd gaan de lichten uit en wordt je in je bedje verwacht. Kleine side note: ik ben niet gedoopt en geloof niet perse in één god (ik heb dan ook exact nul kaas gegeten van bidden en alles wat daarbij komt kijken). Inderdaad: als je aan een retraite denkt, denk je waarschijnlijk aan nonnen, stilte en bidden, maar de stapel bijbels die we dagelijks moesten doorwerken was, op z'n zacht gezegd, vrij intens. 

Aan het einde van dag twee had ik nog geen letter in mijn schrijfboekje staan, had ik grijsblauwe kringen rondom mijn ogen, won mijn rammelende maag het van mijn gedachten en was mijn leesboek onaangeroerd. Er moest toch meer in het leven zijn dan de bezinning van God? Gelukkig is mijn moeder (die ook mee was gekomen) een wijze vrouw; ze had een fles wijn, toastjes en een volledige kaasplank in haar koffertje meegesmokkeld. Laat in de avond kropen we bij elkaar op bed, stopten we onszelf tevreden vol met de proviand en hadden we al fluisterend diepe gesprekken tot in de vroege uurtjes. De middaguren brachten we al wandelend in de kloostertuinen door en verbraken we de stilte door hardop gelach om verhalen van vroeger. Na de avondklok dansten we stiekem door de gangen. Beetje dat gevoel dat Harry Potter waarschijnlijk had toen hij richting de verboden bibliotheek afdwaalde. Soms zaten we urenlang te lezen en was het enige geluid het gezang van de nonnen dat zachtjes door de kloostergangen dreunde. Ik geloof dat onze zelfverzonnen retraite niet helemaal werd gewaardeerd door het kloostergemeenschap. Toch besloten we dat we hier voor onszelf waren en daarom ons eigen plan te trekken.

Goed. De conclusie? Ik heb een fantastische ervaring gehad, maar waarschijnlijk niet op de manier hoe dat zou moeten. Kies daarom altijd eerst voor een weekend, voordat je gelijk op 10-daagse retraite gaat. Het sobere leven en de strenge regeltjes die er binnen de kloostermuren heersen zijn inspirerend, maar niet voor mij weggelegd. Ik besefte me hoe bevrijdend het eigenlijk is om thuis altijd maar te doen waar je zelf zin in hebt zonder toegewijd te zijn aan regels en ook: hoe dankbaar ik daarvoor ben! Een mooie les die ik in mijn rugzakje heb gestopt. Ik ben heel benieuwd hoe een retraite op een iets meer spirituele plek zou zijn... Iemand ervaringen? Anders is een één of andere blokhut in de bossen waar je wél gewoon mag praten ook altijd nog een goed idee.

THE END